Συνέντευξη στο Άρη Ρουπίνα
Καταρχήν είναι η δεύτερη φορά που βλέπω το έργο και σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την παράσταση που μας έχεις προσφέρει.
Ευθύμη συστήσου μας από μόνος σου.
–Αρχικά να πω ότι σε ευχαριστήσω που ήρθες για δεύτερη φορά αυτό σημαίνει ότι κάπου σε ταξιδεύουμε κάτι καλό έχει γίνει σε αυτή την δουλειά..Λοιπόν εγώ είμαι ο Ευθύμης ο Mπαλαγιάννης είμαι ηθοποιός, είμαι σκηνοθέτης και δουλεύω τα τελευταία 20- 25 χρόνια στο ελληνικό θέατρο.
Ο Macbeth είναι η τελευταία μου δουλειά μετά το ΜΑΥΡΟ ΚΟΥΤΙ που είχαμε κάνει πριν από κάνα δυο χρόνια για δύο χρονιές στο θέατρο Αργώ. Γενικά ανά διετία καταπιάνομαι με ένα έργο και προσπαθώ έτσι να κάνω ότι μπορώ για να το φωτίσω μέσα από τη δική μου σκέψη και από το δικό μου χαρακτήρα.
–Από πού προέρχεσαι έτσι σαν ηθοποιός ας πούμε για τις σπουδές σου;
–Κοίτα να δεις εγώ όταν ήμουνα μικρός έκανε το λάθος η μητέρα μου και με πήγαινε στο θέατρο, όταν ήμουνα παιδί, οπότε κόλλησα το μικρόβιο και προχωρώντας έτσι στα σχολικά μου χρόνια αντί να είμαι στις αίθουσες του μαθήματος ήμουνα στις αίθουσες πολλαπλών χρήσεων που λέγαν τότε κάνοντας δημιουργώντας παραστάσεις στα σχολεία που πήγαινα. Μοιραία λοιπόν τελειώνοντας το σχολείο ο μόνος δρόμος ήταν να πάω σε μία δραματική σχολή, την τελείωσα και από τότε δουλεύω ανελλιπώς.
–Ποια σχολή;
–Τον Ίασμο
–Καλά ήμουν σίγουρος για αυτό..
–Γιατί;
–Γιατί τον τελευταίο καιρό συναντάω πάρα πολλούς είτε ηθοποιούς είτε σκηνοθέτες που έρχονται από τον Ίασμο λες και τα παιδιά του έχουν κατακλείσει το ελληνικό θέατρο σήμερα.
–Είναι πιθανόν γιατί ήτανε μία σχολή που είχε αρκετά παιδιά και παραμένει να βγάζει αρκετά παιδιά στη δουλειά, τώρα πόσοι μένουμε αυτό δεν το γνωρίζω, αλλά υπάρχει υπάρχει υλικό εν πάση περιπτώση.
–Στην πορεία ενός καλλιτέχνη, κάθε καλλιτέχνη, είτε ηθοποιός είτε σκηνοθέτης η ζωγράφος οτιδήποτε υπάρχουν στιγμές που είναι σε ένα αποκορύφωμα που νιώθει ίδιος και άλλες που δεν είναι τόσο ποιες είναι ας πούμε οι δικές σου κορυφές στην καλλιτεχνική σου πορεία μέχρι σήμερα..ποιες θα ξεχώριζες;
–Κοίτα να σου πω κάτι..εγώ σε όλες τις παραστάσεις και που παίζω και που σκηνοθετώ βάζω κάτι από μένα, δεν είμαι ποτέ θεατής των παραστάσεων που παίζω ακόμα και αν υπάρξει φορά που μπορεί να μη συμφωνώ ας πούμε με το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, παρόλα αυτά πάντα βάζω κάτι από μένα μέσα από αυτό αλλιώς δεν μπορώ να υπάρξω μέσα σε αυτό, οπότε με ένα τρόπο όλες έχουν κάτι από μένα είτε παίζοντας είτε σκηνοθετώντας
–Δεν έχεις κάτι που θα το ξεχώριζες ας πούμε;
–Όχι τα αγαπάω όλα τα ίδια.
–Ας πούμε κάποια έργα του παρελθόντος που έχεις συμμετάσχει.
–Κοίτα..κοίτα να δεις, μεγάλες επιτυχίες ήταν ας πούμε η εποχή που ήμουνα στο badminton που παίζαμε ας πούμε τη ζωή του Μίκη του Θεοδωράκη, έκανα το Γιώργο Σεφέρη πολύ μεγάλη στιγμή για μένα παίζαμε τρία χρόνια σε όλη την ελλάδα σε σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη, το ΜΑΟΥΤΧΑΟΥΖΕΝ επίσης που κάναμε στο badminton πάλι με το Θέμη το Μουμουλίδι ένα φανταστικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλη..ε τι να σου πω τώρα αγαπάω πολύ τα δικά μου..αυτά που έχω κάνει..εννοώ τις παραστάσεις που έχω παράξει εγώ..που έχω παράξει και σκηνοθετικά και υποκριτικά και παραγωγικά και όλα.
–Σύστησε μερικές από αυτές πες μας
–Κάναμε το ΜΑΥΡΟ ΚΟΥΤΙ, κάναμε το ΠΑΛΤΟ του Γκογκόλ, κάναμε το bed time stories, το ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ, το ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ της Ούρσουλα Ράνι Σάρμα, τι άλλο..το Ξενοδοχείο ο Παράδεισος του Φεντό για δύο χρόνιες και άλλα που τώρα το μυαλό ξεχνάει.
–Γιατί Σαίξπηρ;..γιατί Μάκμπεθ;
–Η απάντηση..η πρώτη που ήρθε στο μυαλό και θα σου πω ποια είναι και ας μην λέγεται και ας μη γράφεται..Έτσι!
-γέλια..
–Ναι θέλω να πω..γιατί όχι;
–Σε απασχολούσε σαν μια ανάγκη, σαν μια επιθυμία;
–Όχι..προέκυψε..προέκυψε όταν έκανα τον παραλληλισμό με τους πολέμους που έχουμε γύρω μας, με αυτό το μετατραυματικό στρες που μπορεί να έχουν οι άνθρωποι γυρνώντας από τον πόλεμο το οποίο είναι ακριβώς ακριβώς αυτό που συμβαίνει και στον ίδιο τον ήρωα γιατί το έργο ξεκινάει γυρνώντας από το πόλεμο, για μένα ο Μάκμπεθ έχει μετατραυματικό στρες όπως οι αμερικανοί στρατιώτες οι παλαιστίνιοι, οι ουκρανοί, οι Ρώσοι όλοι οι άνθρωποι που πολεμάνε έχουν κάτι από αυτό. Έτσι έκανα τον παραλληλισμό και μου κέντρισε το ενδιαφέρον να ξανά διαβάσω τον Μάκμπεθ μέσα από ένα άλλο πρίσμα. Για αυτό το λόγο έγινε ο Μάκμπεθ..με αφορμή τους πολέμους που γίνονται γύρω μας και που συνεχίζουν ακόμα και τώρα που μιλάμε.
–Άρα πολιτική αφορμή για σένα..
–Και κοινωνική και ψυχολογική παύλα ψυχική..είναι όλα μαζί. Αυτό το έργο τα έχει όλα..Ναι! τα έχει όλα και μπορεί εύκολα να αντικατοπτρίσει τις συνθήκες σχέσεων είτε της πολιτικής ζωής και όχι μόνο, της σημερινής πραγματικότητας. Εννοώ μπορείς να μιλήσεις για τα πάντα, μπορεί να εισπράξει κάποιος τα πάντα ακόμα και αν μιλάς για κάτι άλλο, είναι τόσο σπουδαίο το έργο που δεν είναι μονοδιάστατο δεν είναι μονόπλευρο.
–Με ποιες δυσκολίες βρέθηκες αντιμέτωπος στη σκηνοθεσία του έργου;
–Κοίταξε όπως είδες δεν είναι ένα κανονικό ανέβασμα του έργου είναι λίγο ας το πούμε σε εισαγωγικά περίεργο, με ποια έννοια περίεργο..με την έννοια ότι είναι ένα έργο που είναι 150 σελίδες ας πούμε, δηλαδή τρίωρο και που έπρεπε να μείνει το μισό χωρίς να χάσει την ουσία του..άρα αρχίζουμε πριν την σκηνοθεσία του με τη διασκευή του με την ελεύθερη απόδοση που κάναμε μαζί με την Αμαλία την Αντώνη και τη διασκευή του ούτως ώστε να μπορεί υπάρξει αλλά χωρίς αυτό που εμείς θεωρούσαμε περιττό αλλά ας το πούμε φλύαρο..λίγο παραπάνω φλύαρο..από εκεί και πέρα όλη η παράσταση έχει δημιουργηθεί μέσα από τη δουλειά που έκανα με τους ηθοποιούς..γιατί εγώ κατά βάση είμαι ηθοποιός..άρα η δουλειά που κάνω είναι για τον ηθοποιό..δεν είμαι ένας σκηνοθέτης που κάθομαι στην καρέκλα και απλά λέω κάνε αυτό κάνε εκείνο..η δουλειά είναι ομαδική προέρχεται από όλους άρα αυτό που βλέπεις εσύ στη σκηνή μετά από πολύ καιρό δουλειάς αυτοσχεδιασμών, εκρήξεων, εντάσεων..γιατί όλα αυτά ξέρεις..όταν ανοίγει η ψυχούλα του ανθρώπου είναι όλα πολύ πιο εύκολα να γίνουν..όλο αυτό λοιπόν μας έφερε σε αυτήν εδώ την κατάσταση.
–Ωραία..αυτό έχει να κάνει με το κείμενο..έχει να κάνει με την διασκευή..
–Όχι και με τη σκηνοθεσία..γιατί σου λέω..όλο προέκυψε με τη δουλειά μας με τους αυτοσχεδιασμούς των παιδιών.
–Σωστά… Έχω όμως πάντα στο μυαλό μου ότι έργα που είναι κλασικά, οι συγγραφείς που είναι κλασικοί και έχουν κάνει αυτά τα έργα που είναι πλέον κλασσικά έχουν και συγκεκριμένη φόρμα..εδώ βλέπω ότι η φόρμα έχει σπάσει.
–Η έχει γίνει άλλη!
–Η έχει γίνει άλλη σωστά..
–Μπορεί..θέλω να πω..Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που λες μπορεί και να ισχύει μπορεί και να μην ισχύει, μπορεί και να μην έχει σπάσει μπορεί και να έχει σπάσει..θέλω να πω είναι τόσο μεγάλο το έργο που αν εσύ εισπράττεις ό,τι έχει φόρμα έχει φόρμα..αν δεν το εισπράττεις δεν έχει φόρμα.
–Ωραία..Εδώ έχει να κάνει με την ελευθερία του τρόπου είσπραξης ενός έργου.
–Ακριβώς, εμένα δεν είναι σκοπός μου να σου πω αυτό είναι! μα θα ήμουν κουτός να το κάνω σε ένα τόσο πολυεπίπεδο πράγμα..ένα τόσο..με μάγισσες..με ξόρκια..με θανάτους με με με.. να σου πω εγώ ό,τι μετά από τόσους αιώνες ο Μάκμπεθ είναι αυτό και τίποτα άλλο..όχι..είναι ότι θέλεις.
–Οι ηθοποιοί πως εισέπραξαν τη δικιά σου κατευθυντήρια γραμμή;
–Κοίταξε, έχω ξανά δουλέψει με όλους αν όχι με τους περισσότερους, ξέρανε το τρόπο δουλειάς μου, οπότε είχαμε έναν κοινό κώδικα σε αυτό που πάμε να κάνουμε και να το υπηρετήσουμε και να το πάμε παρακάτω, τα πράγματα ας πούμε κύλησαν καλά με τις αντιξοότητες που μπορεί να έχει ένα τέτοιο κείμενο..με τα άγχη του και με όλα αυτά αλλά καλά.
–Πες μας το μυστικό του σκηνικού..
-Γέλια..
–Τι μυστικό πιστεύεις ότι κρύβει;
-Γέλια..
–Τον αδελφό σου! (Χρήστος Μπαλαγιάννης, εικαστικός)
–Τον αδελφό μου ε.. Ναι! ο αδελφός μου είναι πίσω από αυτό και από το φωτισμό βέβαια όχι μόνο πίσω από το σκηνικό.
–Η ερώτηση που έχει τη διπλή σημασία σκηνικό πρώτα και μετά σκηνοθεσία ή σκηνοθεσία πρώτα και μετά σκηνικό;
–Δεν έχω πανάκεια . δηλαδή ανάλογα τι προκύπτει. Στην προκειμένη η ιδέα ήταν..πρώτα έχω στο μυαλό μου αυτό το έργο..αυτό το σκηνικό τι σου λέει; μου λέει!.. πώς το μεταφράζεις;.. το μεταφράζω! Έτσι..Α! είναι κοντά σε αυτό που σκέφτομαι και πάμε λοιπόν με αυτό!..
–Εδώ λειτούργησε η χημεία του αδελφού προς αδελφό;
–Φυσικά..φυσικά! ατελείωτες κουβέντες ξενύχτια και ώρες που να προσπαθούμε να λύσουμε το γιατί έτσι γιατί αλλιώς, πως ξαφνικά το σκηνικό είναι μπροστά και όχι πίσω..τι θα βλέπει ο κόσμος..τι θα κρύβουμε από τον κόσμο..
–Στην πορεία και στην εξέλιξή σου προφανώς αυτό είναι ένα ορόσημο;
–Σίγουρα..
–Έχεις ήδη άλλες επιθυμίες για τα επόμενα σου βήματα;
–Έχω πολλές επιθυμίες για πάρα πολλά βήματα ελπίζω να με αξιώσει να τα κάνω..
Εμείς σου το ευχόμαστε!!
Ταυτότητα παράστασης:
Ελεύθερη απόδοση – Διασκευή: Αμαλία Αντώνη / Ευθύμης Μπαλαγιάννης
Σκηνοθεσία: Ευθύμης Μπαλαγιάννης
Σκηνικό – Φωτισμοί: Χρήστος Μπαλαγιάννης
Κοστούμια: Αμαλία Αντώνη
Πρωτότυπη Μουσική – Ηχοτοπία: Φίλιππος Σαραντόπουλος
Φωτογραφίες – Video: Πάτροκλος Σκαφίδας
Artwork: Άρης Σομπότης
Δημόσιες σχέσεις: Αντώνης Κοκολάκης
Παραγωγή: Θέαση
Ερμηνεύουν:
Δημήτρης Ραφαήλος, Ειρήνη Καζάκου, Μιχάλης Δελής, Νίνα Έππα, Εμμανουήλ Στεφανουδάκης, Στέλιος Καραγεωργίου
7ARTPRESS 