Αυτό το βιβλίο είναι μια αναφορά με τρόπο ποιητικό στη Ζωή, στον  Έρωτα, στον Πόνο και σε κάθε Πρόκληση…

Στην σκληρή αλλά πάντα ιδιαίτερη καθημερινότητα!

Είναι μια αναφορά κυρίως βιωματική, αλλά που αφορά και τον καθένα από εσάς!

Είναι συμπυκνωμένη σχεδόν η αλήθεια των συναισθημάτων που διατρέχουν την ύπαρξή μας σε κάθε στιγμή της ζωής μας.

Είναι η ίδια η Ζωή που μεταλαβαίνει ουσίες και τις τροποποιεί έτσι ώστε να μας υποδείξει μέσα από αυτές τις διεργασίες το ποιοι-ποιες αληθινά είμαστε…

Και ποιες είναι αυτές;

Αφήστε την ψυχή σας να το ανακαλύψει και είμαι βέβαιη πως είναι η μόνη που μπορεί με ειλικρίνεια να σας δώσει όλες τις απαντήσεις!

Σημειώνει η Αγγελική Ντέλια

Ένα αφιέρωμα σε κάποια ποιήματα και σκέψεις της ποιήτριας Αγγελικής Ντέλια.

Η βροχή…

Που πέφτει πάνω μου είναι σαν μια λίμνη
γεμάτη από πρόσωπα θλιμμένα…
Από κορμιά παραδομένα στην ανίατη αρρώστια της

μοναξιά τους…

 
Είναι λησμονιές οι ώρες, είναι και οι μέρες που έφυγαν

και δεν επέστρεψαν πίσω ποτέ…

Μια τυχαία νύχτα σαν σήμερα, με βροχή ξαναγύρισαν

μαζεύοντας τα λόγια τους και τα παράπονά τους…

Για να μου πουν πως ήρθανε μόνο για λίγο…

-Μόνο για να πλαγιάσουν κοντά μου, μέσα στη νύχτα για λίγο!

( δεν ακούω, είναι δυνατή η μπόρα έξω ή εγώ είμαι κουφή; )

Οι σταγόνες της σαν κουβέντες πικρές μες τη σιωπή,

με πλημμύρισαν από ’κείνη, τη χαμένη μου μνήμη…
Μνήμη, από τις μέσα μου πατρίδες που αδόλως ξέχασα

και τις απέραντες ‘‘πολιτείες’’ που έχασα…

Σαν κάηκαν απ’ τα θεμέλια στον μεγάλο πόλεμο ή την

κατάδεικτη αδιαφορία ενός καιρού στυγνού εγκληματία…
Έμειναν μόνο σαν μαύρη στάχτη γύρω από απειλητικά γκρίζα

σύννεφα για να θυμίζουν τα παράλογα στο εδώ και στο παντού…

Του ξεραμένου τώρα αίματος ‘‘παιχνιδίσματα’’ των εποχών

που πείσμωσαν και ξεσπούν σε βίαιες ‘‘μπόρες’’ με ανείπωτη μανία!

Έμειναν βέβαια, κάποια λίγα ‘‘ανυποψίαστα’’ γερασμένα παιδιά…

Παιδιά που δεν γνωρίζουν ακόμη να διηγηθούν πως επέζησαν!

Δεν θυμούνται τον ‘‘πόλεμο’’ και την ‘‘ειρήνη’’ δεν την γνώρισαν…

Τα όνειρά τους έμειναν σαν μοιρασμένα ψίχουλα στα πουλιά,

πολύ πιο πίσω…

Υπνωτισμένα κουφάρια μπροστά στα σκαλοπάτια των παλιών

και απλών ζωών τους…

-Όμως για αυτά τα παιδιά δεν μιλώ, είναι άλλων ανθρώπων…

-Δεν είναι τα δικά μας κι εγώ λιώνω γιατί δεν βρίσκω καιρό

να ψάξω στα κορμιά μας!

-Όλες οι βροχές μου γίνανε κόκκινες…

Από αίμα που ξέβαψε κι έγινε νερό…

(Διάφανο νερό, βροχή το αίμα… )
Είναι κι η ζωή που μοιάζει ν’ αποκόπηκε το σώμα της

απ’ το λαιμό…

Όπως το δέντρο που το κλαδί του κόπηκε

από τον κύριο κορμό…

Κι όμως παράξενο, τ’ ακούς σα ν’ αναπνέει ακόμα…

Αναπνέει από μέσα του ακόμα, έστω και τον λίγο που

του απέμεινε θάνατο!

Λίμνες πλημμυρισμένες από διάφανο καθαρό θάνατο…

Από βροχή που ‘‘καίγεται’’ εκεί που νιώθει την τριβή με το ‘‘χώμα’’…

Βροχή που κλαίει και που είναι λένε τα δάκρυά της, γεμάτα

παιδούλες ψυχές…

Ψυχές που ψελλίζουν μισοβυθισμένες μέσα της τον πιο θλιμμένο

τους σκοπό…
Είναι οι λυγμοί των πουλιών που ακούγονται από πολύ ψηλά…

Αφού τα πουλιά όταν κοιτάζουνε κάποτε κάτω, βλέπουνε την

καμένη και άδεια γη και μυρίζουνε τη φωτιά στον ανθρώπινο πόνο!

Και τον άνθρωπο τον βλέπουνε σκαρφαλωμένο πάνω στον τάφο του…

Μα σκυφτό να προσεύχεται κάθε μία μέρα στη σειρά για την δική του

εν-ταφή σε τόπο ‘‘χλοερό’’…

( παραμονεύει σαν κοράκι η εποχή…)

Κι εγώ που νόμιζα από πάντα η κουτή….
Πως ευλογία είναι και η κάθε σταγόνα βροχής που

ποτίζει την ψυχή…
Τώρα νοιώθω βαθιά ως τα κόκαλα την υγρασία…
Νοιώθω ως τα κόκαλα κόκκινη τη βροχή που έστω

κι αν την είδα να αλλάζει και να γίνεται διάφανη σαν

καθαρό νερό…

Ήλπιζα από μέσα μου να ξαναγινόταν πάλι μόνο βροχή…

-Ναι, ήλπιζα κρυφά μα η βροχή λίμνη μεγάλωνε και το

κόκκινο του αίματος όλο και άπλωνε…

-Έξω εκεί, στο κενοτάφιο του ζωντανού θανάτου!

Για έναν Θεό που νόμιζα κάποτε θεό και τον

πίστεψα και σαν θεό…

Εκείνον τον καιρό που τον ένιωσα και τον φοβήθηκα…
Προτού τελικά καταλάβω πως πιο πολύ από όσο εγώ

με φοβήθηκε τώρα εκείνος…

-Αφού το αιωρούμενο σάβανο πάνω από τη λίμνη των

βροχών, ήταν του δικού του θανάτου!

 «Πονάει το χαρτί του Ποιητή, όταν πάνω του σέρνονται άγρια κύματα, όταν μαστιγώνεται ανελέητα από τα πάθη και τα συναισ-θύματα του, όταν κλαίει για την ενοχή του μη ξέροντας το γιατί… 
Όταν ξαγρυπνάει δίπλα στη φλέβα του, κοιτώντας την αργά αργά να στάζει ως το σημείο που μελανιάζει το κενό… 
-Το άδειασμα της τελευταίας εναπομείνασας ψυχής! 
Το κόκκινο του ήλιου που καίγεται ύστατο, πάνω από το μαύρο πέλαγος της ζωής του!»

-Για ποιο χαρτί λοιπόν να μιλήσω;

Επειδή η ζωή αλλάζει σε κάθε πολύτιμο λεπτό…

Κάθε μία αναπνοή δίνει σκληρά τη μάχη της για να μπορέσει, ώσπου να έρθει κι η επόμενη!

Έτσι έγινε ο άνθρωπος, έτσι ‘‘χτίστηκε’’!
Φθαρτός και άφθαρτος, μικρός μα και μεγάλος…

Σαν ένας περιοπής θεός…

Κι αν κρατά τους ‘‘θρόνους’’ μέσα στα χέρια του…

Κι όταν ακόμη νομίζει πως είναι ισχυρός και μεγάλος…
Άλλο τόσο μπορεί να γίνει ‘‘αδύναμος’’ από τη ‘‘νιώση’’

για το αλάνθαστο του μεγέθους της ύπαρξής του…

Σε μια ανυποψίαστη στιγμή, από έναν τυχαίο, ασήμαντο

λευκανθό που στάζει νιότη…
Ή, μυρίζοντας ένα πρωινό το κύμα όταν πλέει αργό

μες το γιαλό…

Αλλά και από ‘κείνο, το ξεχασμένο στον καιρό σιγανό

τραγούδι του ανέμου!

 
-Έτσι λέω, ‘‘χτίστηκε’’ ο άνθρωπος…

Μικρός όσο και Μεγάλος είναι ο κόσμος…

Θεός και κυβερνήτης αμέτρητων άλλων ζωών…

Όσο ά-θεος και τρυγητής ‘‘στείρων αμπελώνων’’!

Περί ποίησης…

Μέσα από ένα τέτοιο ανάγνωσμα ποιητικού και όχι μόνο στην περίπτωσή μου εδώ, λόγου…

Θα ήθελα με λίγες και απλές λέξεις να σας ενθυμίσω, πριν ξεκινήσετε την ‘‘περιήγηση’’ αυτού του βιβλίου, πως σίγουρα δεν πρόκειται για ένα έργο που κατατίθεται ως διαφορετικό και που παρόμοιό του δεν θα συναντήσετε αλλού στον κόσμο της γραφής και της τέχνης του λόγου…

Και εννοώ πως δεν θα ‘‘εξομολογηθώ’’ ούτε με προσθετική αλλά ούτε και αφαιρετική διάθεση σε καμία περίπτωση για την ‘‘ανοιχτή κατάθεση’’ μέσω της γραφής, της ψυχής μου.

Μέσα από τα ποιήματα, τα πεζά ή τα ποιητικά κείμενα που προσυπογράφω, ζητώντας αυτό που θα συλλέξω μέσα από το καθένα, αλλά και με την ‘‘απέναντι’’ ματιά προς αυτά…

Εκφράζοντας έτσι την μεγάλη ανάγκη μου να ψάξω όσο μπορώ, με τον μόνο τρόπο που ξέρω να επικοινωνώ προς τα έξω τον εαυτό μου και από την όποια ‘‘δύναμη’’ μπορούν να διαθέτουν οι λέξεις μου, σάμπως καταφέρω έστω για λίγο, έστω και λίγο να αγγίξω εκείνες τις υπέροχες χορδές που ‘‘περιοδεύουν’’ μέσα στις απύθμενες κι ακατανόητες συχνά ψυχές των ανθρώπων.

Από αυτές τις ψυχές και καρδιές που σκέφτονται, πονούν, αγαπούν, μισούν, θέλουν, ζητούν, απογοητεύονται και που πάλι απ’ την αρχή προσπαθούν…

Και τελικά από όλες αυτές που ναι, Αναπνέουν, Τολμούν, Ζουν!

Υποθέτω λοιπόν πως κάνω τη δική μου προσπάθεια να ενωθώ μαζί τους κι εκείνες μέσα από τις λέξεις ‘‘ζητώ’’ αέναα και μαγικά να ‘‘αφεθούν’’ σε εμένα…

Σχεδόν ‘‘αδερφικά’’ αφού σε κάθε περίπτωση οι ρίζες που μας ενώνουν είναι κοινές και μπλεγμένες μεταξύ τους και άρα, κοινά είναι και τα ‘‘κλαδιά’’ που φύονται από τα ορατά και αόρατα σώματά μας.

Μα τελικά είναι, που κοινή για όλους είναι πάνω από όλα η ‘‘Μάνα’’ μας, αυτή που υπήρξε το πρώτο ‘‘Δέντρο’’ που γεννήθηκε και ‘‘βλάστησε’’ για να υπάρξει η συνέχεια και η μετάδοση μέσω των σπόρων της Μνήμης για τη Ζωή, πάνω σε τούτον τον φαινομενικά  ‘‘άδειο’’ πλανήτη Γη.

Η ποίηση όμως δεν μπορεί να μαθαίνεται, δεν διδάσκεται, δεν μπαίνει σε όρια και δεν έχει φραγμούς σύμφωνα με την εγκόσμια ηθική, ή τα στερεότυπα των κοινωνιών και των ανθρώπων της.

Είναι μια ξεχωριστή κατηγορία, μια άλλη ‘‘μορφή’’ διαφοροποιημένη απ’ αρχής της… Μια ιδιαιτερότητα που ‘‘απαιτεί’’, αφού έτσι γι’ αυτή λένε, μία μοναξιά εν μέσω μιας αδιάκοπης κίνησης, ή μία μοναχικότητα ιδιότυπη και παράλογα εν τούτοις πολύ συχνά εξωστρεφική.

Μία ασύνδετη εκ πρώτης ματιάς εικόνα, αλλά με πλήρη αντίληψη για τον εαυτό και τον κόσμο και με συνείδηση των ‘‘οδοιπορικών τελών’’ που ‘‘οφείλουμε’’ να ‘‘καταθέτουμε’’ αλήθεια, στην σκληρότητα της επιφάνειας μέσα στην καθημερινότητάς μας!

Αν και οι πρακτικές εφαρμογές της πολλές φορές συμπεριφέρονται ως ‘‘αλλόκοτες’’ και ενώ μπορεί ακόμη και μεταξύ τους να συγκρούονται, είναι ως που να ‘‘ξεθαρρέψουν’’ ή να ‘‘βουλιάξουν’’, καμιά σημασία δεν έχει, για να φτάσουν μορφικά σε άμορφο σχηματισμό όπου όμως η ουσία της θα παραμένει Ακριβώς η ίδια, σαν μια ‘‘παραβατική’’ αλληλουχία ροών προς τη ‘‘θεατρική Αποκάλυψη’’, ή σαν τη Τρέλα που καθολικά κυριεύει κάτω από το βάρος για την ‘‘Αθέατη’’ γνώση της Αλήθειας!

Κι η μόνη αλήθεια που δεν παρακάμπτεται, είναι πως μόνο με ‘‘δουλειά’’ στον εσώτερο κόσμο-εαυτό μας, μπορεί να γίνει η ανατρεπτική αυτή πράξη βίωσης της ‘‘αληθινής’’ ποίησης και ενδιαμέσως των ποιητών, πράξη και έργο ζωής, αλλά και το εντελώς αντίθετο…

Κι όμως, ακόμη κι αυτό Ποίηση χρεώνεται στον ποιητή!

Απογυμνωτική, από ασυμβίβαστες ενοχές και βαριά προστριβή!

( αναλόγως τη ματιά που αντέχει να ρίξει μέσα της κανείς… )

Δεν υπάρχει φυσικά ζητούμενο, ούτε αποτέλεσμα αυτών των διεργασιών ακόμη κι αν νομίζουμε πως φαίνεται να υπάρχει μέσα από τα γραπτά, τα προφορικά και εικαστικά, πολλές φορές έργα της!

Δεν υπάρχει όριο στο που μπορεί να καταφέρει να φτάσει ο Λόγος της, μέσα από τις αισθήσεις, τις αισθαντικότητες, τα ένστικτα και τις ενσυναισθήσεις τις…

Μέσα από τις δικές τις ‘‘λογικές’’ αντιδράσεις, από τις οσμές, τα αρώματα, τα βλέμματα και πολλά, πάρα πολλά ξέφρενα χτυποκάρδια, δάκρυα ή κραυγές αγωνίας που επιτίθονται με ‘‘οργασμούς’’ φρενήρης και παράλογους ακόμα…

Ναι, ακόμη και μέσα στη νύχτα!

Έτσι και μόνο Αυτή, καταφέρνει να ακουμπήσει και να αποκαλύψει όλες τις κρυμμένες και καλά επικαλυμμένες ‘‘ρυτίδες’’ που μας ζώνουν, γιατί βιώνει την ύπαρξη τους από το μέσα μας δέρμα!

Καταφέρνει να δώσει ταυτόχρονα δάκρυα, γέλια, χαρές και πόνους…

Καταφέρνει να βιώσουμε τα μεγάλα δράματα εδώ, στην ‘‘πεζή’’ κατά τα άλλα καθημερινότητά μας, αλλά και να νιώσουμε στιγμές ανείπωτης ολοκλήρωσης και ευτυχίας διαβαίνοντας κόσμους που αν και ‘‘γνωρίζουμε’’ τους φυλάσσουμε καλά κρυμμένους…

Καταφέρνει να ζήσουμε την μόνη ίσως ‘‘Πραγματικότητα’’ μέσα από τα σωθικά μας, μέσα από τα θεμέλια της βάσης για την ίδια την ύπαρξής μας!

Για να νιώσουμε μοναδικά τον έρωτα, να ταξιδέψουμε με πουλιών ή αγγέλων φτερά στη γη, να πολεμήσουμε ‘‘άοπλοι’’ μα δυνατοί, ισχυροί…  

Να κινδυνέψουμε για μια αγάπη που τελικά θα προδώσουμε ακόμη κι αυτή…

Ή, από αυτή να προδοθούμε οι ίδιοι!

( κι αυτό ένα ζητούμενο της ποίησης είναι… )

Είναι πολύ περισσότερα απ’ όλα όσα λέγονται ή γράφονται μέσα στο χρόνο η Ποίηση, για τα γένη των ανθρώπων!

Δεκτική και ακατάδεκτη, Κυρία και Πόρνη, γεννήθηκε μόνο για να αναστατώνει το πνεύμα μας, να ξεσηκώνει το νου και την καρδιά μας…

Να μας αποδυναμώνει και να μας τροφοδοτεί μαζί.

Να θυσιάζεται και να θυσιάζει ενίοτε ότι κατακτά και από όπου κατακτιέται, με αποτέλεσμα να γινόμαστε τα ‘‘θύματα’’ και παράλληλα οι ‘‘θύτες’’ της, που αναζητούν την ‘‘απόλαυση’’ μέσα από την ταραχή ή τη νηνεμία των απέραντων ωκεανών της…

Καταφέρνοντας όσο κανείς και τίποτα, να μας γυρίζει πίσω στον χρόνο και να μας κάνει και πάλι παιδιά, που σαν ‘‘παίζουμε’’ μαζί της, σκαλίζουμε το ‘‘χώμα’’ της ζωής αναζητώντας για χαμένους θησαυρούς και για τα μαγεμένα ‘‘κάστρα’’ των αιώνιων μύθων της!

«Η ποίηση, η Ποίησή μας είμαστε Εμείς και μόνο Εμείς!»

-Αφήστε, από καρδιάς σας προτρέπω, αφήστε τα καθιερωμένα στην άκρη του μυαλού σας για λίγο και ανοίξτε τα μάτια της ψυχής…

Αφήστε το αίμα σας να σας διατρέξει από τις ρίζες των ποδιών ως και τον κόρφο σας…

Αφήστε τις αισθήσεις σας να κυριαρχήσουν στο αναγνωστικό ταξίδι που θα κάνετε μέσα στον κόσμο της δικής μου, κάπως αντιφατικής και τρικυμιώδους, αλλά οπωσδήποτε βαθιάς και καταγάλανης θάλασσας της ζωής μου!

Αφεθείτε στην διαδρομή μου και καλή σας ανάγνωση!